Opstaan! Opstaan!

De wekker gaat, 7 uur. Ik draai mij nog eens om.

“Luiaard!”, zegt mijn innerlijke criticus. “Boeie!”, zegt mijn innerlijke kind. Tegen negen uur sleep ik mijzelf eruit. Boos dat ik mijn dag verslapen heb. Ontbijt, honden uitlaten, kippen voeren. Vaatwasser leeg, was erin. Weer een ochtend niks bereikt voor mijn praktijk.

De hele dag knaagt het aan mij. Ik ben katterig en negatief.

Uiteindelijk eindig ik op de bank bij vrienden. Kop thee, spelletje.

Ik mopper en zeur wat tegen mijn vrienden aan. Over de wintermaanden en mijn moeite met vroeg opstaan, dat eeuwige gevecht met mijn ochtendhumeur.

‘Van wie moet jij dan eigenlijk de wekker zo vroeg zetten?’ zegt de mannelijke helft van het stel opeens.
Ik val stil. “Shit,” zegt mijn volwassen ik, “weer mezelf klemgezet!” Wat ben ik daar toch goed, mezelf vastzetten zonder goede reden.

Leef licht, leef vrij. De volgende dag gaat mijn wekker weer af. Ik draai mij nog eens om. Heerlijk, ik hoef nergens heen. Ik mag gewoon op mijn tijd opstaan.

“Luiaard!”, moppert mijn innerlijke criticus. Ik stel haar gerust. Het komt wel goed met mij vandaag. Mijn innerlijke kind zwijgt tevreden, opstandig zijn is niet nodig.

Een uurtje later zit ik duf aan de koffie. Het is zoals het is. Ik ben nu eenmaal geen ochtendmens. En dat is helemaal ok.