Eigenlijk…

Eigenlijk wil ik vandaag mijn huis niet poetsen. Dus loop ik een beetje klagerig met de stofzuiger door het huis. En wat voel ik mij zielig. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet.

‘Eigenlijk’, een veel gebruikt, maar ook een gevaarlijk woord. Ik noem het maar even een vermomwoord. Wat je zegt is: ik wil dit niet, maar ik doe het toch. Tegelijkertijd doe je dat vanuit een soort slachtofferigheid. Je neemt niet de volle verantwoordelijkheid voor wat je doet.

Sommige mensen leven hun hele leven in dat ‘eigenlijk’. Eigenlijk had ik, eigenlijk wil ik, eigenlijk vind ik. En net zoals ik klagerig met de stofzuiger door mijn huis ga, gaan deze mensen klagerig door het leven.

Eigenlijk. Ik sta even stil met de stofzuiger nog aan. ‘Eigenlijk’ is het woord waarmee ik mezelf min of meer verstop. Ik wil dit gewoon niet. Ik wil mijn huis vandaag niet poetsen.

Raar, dat ik het dan toch doe. Ik weeg mijn redenen af. Het is inderdaad niet heel schoon. Maar kan het echt niet morgen? Moet het echt nu, of kan het ook vanmiddag? En wie bepaalt eigenlijk wat schoon is?  Is dit mijn eigen norm, of laat ik mij wat opleggen?  Wat als ik het vandaag nu eens niet doe? Van wie moet ik vandaag stofzuigen? Klopt het dat ik geen keuze heb?

Het wordt mij al snel duidelijk. Ik hou niet van stofzuigen. Ik heb er geen zin in. Maar ik heb wel behoefte aan een schone vloer. Dan kan ik beter ontspannen. Ik pak de stofzuiger weer op, de klagerigheid is weg. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn behoefte aan een schone vloer, ook al betekent dit dat ik nu een half uur moet stofzuigen.

Leef niet in het ‘ eigenlijk’. Onderzoek jezelf, je behoeften en je werkelijke motieven. Onderzoek wat je tegenhoudt om datgene te doen wat je ‘eigenlijk wil’. En durf dan ook volle verantwoordelijkheid te nemen voor datgene waar jij voor kiest.

De vloer is min of meer schoon. Ik snoer mijn innerlijke criticus de mond. Eigenlijk moet het nog gedweild. Van wie? Niet van mij. Van jou? Dan ben je welkom, de dweil staat klaar!