Mindfuck

“Moe!” Ik sleep mezelf de auto uit op de parkeerplaats van de sportschool. “Moe!”,  schreeuwt mijn brein. Ik wil naar huis, naar die heerlijke bank, met een zak chips, en chocoladepinda’s. In plaats daarvan kleed ik mij vrouwhaftig om. De crosstrainer wacht.

Op wilskracht kruip ik naar de crosstrainer. 30 minuten moet ik. “Je moet niks!” antwoordt mijn brein en hoe verleidelijk is het om toe te geven. Ik moet niks. Ik kan zelf kiezen. Niemand houdt mij tegen als ik nu rechtsomkeert maakt.

Ook mijn trainer, die normaal de weerstand van de crosstrainer nog wat hoger tikt, is er vandaag niet. “En hij hoeft ’t niet te weten”, fluistert mijn brein, “wat maakt die ene keer nu uit!”

Ha! Ik heb haar door. Dat geniepige brein van mij. Of eigenlijk, dat stukje brein dat reptielenbrein heet. Door en door getraind in het zorgen voor mijn overleving. Energiebesparing, dat is haar doel. Zorgen dat ik overleef. Je weet immers niet wanneer je volgende maaltje komt.

De afgelopen tijd heb ik goed naar haar geluisterd. Bakken energie gespaard, vooral op mijn heupen en buik. Een week geleden vond ik het wel genoeg, die hele provisiekast aan energievoorraden in mijn lijf. Tijd om de kast leeg te eten!

Dus ik ging aan het werk. Andere voeding en onmeunig veel cardio. Hardlopen, crosstrainen, zweten. Dus mijn reptielenbrein in paniek. Straks is er niet genoeg. Straks sterf ik een hongerdood! Daarom vertelt mijn brein mij dat ik moe ben, niks hoef. Zij spiegelt mij beelden voor van heerlijke calorierijke producten, zachte kussens, gezellig samen met iedereen op de bank.

Terwijl ik dit bedenk, sta ik al 15 minuten te zweten. Ik grijns naar mijn brein: “Je had ’t mis. Energie genoeg. Meer dan genoeg. Stop maar met je praatjes. Dit is wat ik wil.”

“Maar je moet niks”, piept mijn brein, in een poging nog iets van haar zaak te redden.