Burn-out en het gebroken been.

“Volgende week kan ik wel weer beginnen, ik denk aan halve dagen.”

Heel vaak begint het eerste gesprek over re-integratie na een burn-out op deze manier. Ik heb niets te klagen over de werk bereidheid van mijn collega’s. De wil is er!

Vaak kijken zij mij dan een beetje ongelovig aan als ik zeg: “ Dacht ik niet.”

Ja maar, ik moet toch zo snèl mogelijk weer herstellen? Dat klopt. Zo snel mògelijk. En dat betekent: stapje voor stapje opbouwen. Proberen wat lukt, terugschakelen, bijstellen, terugschakelen, opbouwen. Heen en weer, tot we de balans weer goed hebben.

Ik vergelijk het herstellen uit een burn-out graag met het herstellen van een gebroken been. Als tien,-jarige heb ik een complexe beenbreuk opgelopen. Denk maar niet dat ik daar meteen met loopgips op wegliep. Na de operaties was er eerst rust nodig en daarna ging ik onder begeleiding langzaam aan werken aan het herstel.

Eerst rust. Daarna stapje voor stapje. Letterlijk. In eerste instantie deed ik alleen oefeningen met mijn tenen in het gips. Daarna mocht ik op krukken, zonder het been te belasten. Stapje voor stapje. Het gips steunde mijn been. Pas na een paar weken mocht ik proberen een klein beetje steun te geven. En pas na 5 weken ziekenhuis en 6 weken gips, mocht het gips eraf.

En dan niet meteen de avond vierdaagse lopen. Opbouwen. Steeds iets verder. Die vierdaagse kwam er uiteindelijk. Zelfs de Nijmeegse, al was ik toen al jaren ouder.

Een burn-out. Je bent gebroken. Ook daar past eerst rust. En dan geleidelijk aan meer belasten. Eerst met steun en stapje voor stapje.

We gaan een week proberen, 3 keer 2 uurtjes. Een taak zonder deadline. In plaats van gips een collega die je op tijd naar huis stuurt en een wekelijks contact met mij. Je zult zien, die vierdaagse komt wel weer.