Geveld

Daar lig je dan. Geveld. Ontworteld. Gisteren stond je nog in de bloei van je leven. Fris en groen.

Je kunt het nog maar nauwelijks bevatten. Hoe kan dit?

Ik sta naast je. Je kijkt mij aan. “Ik kan nog wel even door, zeg je. Als ik mijn schema nog even aanpas. Als ik mijn taken herschikt hebt. Ik kan echt nog wel even door.” Ik zie je ogen, gevuld met vocht. Je bleke gezicht en je diepe wallen.

Burn-out begeleiding begint vaak op deze manier. Wat veel mensen om je heen al zagen, moet jij nu onder ogen zien. Aanvaarden dat je op de grond ligt. Geveld.

Ik zie elke keer weer het gevecht om te aanvaarden dat het niet meer gaat. Burn-out is niet dat je opgeeft. Burn-out is geen kwestie van schop onder de kont en door. Vaak heb je jezelf al tot het uiterste gevergd. Je kont ziet blauw van de schoppen die je jezelf elke dag weer gaf.

“En dan? Hoe moet ik nu verder?” Je kijkt mij vragend aan. Je weet het niet meer.

Blijf maar even liggen, zeg ik. Geef je er maar even aan over.

“Maar als ik niet meer overeind kom, zoals deze boom?” Ik zie de paniek in je ogen. De groenvoorziening komt hem later weghalen. Voor deze boom is het afgelopen. Gaat het mij ook zo? Ben ik nu afgeschreven? Zal ik ooit weer bloeien en groeien? Ik zie je onuitgesproken angst.

Ik weet dat je op antwoord wacht. Maar ik zwijg nog even. We kijken elkaar aan. Ik zucht. Mijn zucht verwoordt de zwaarte die ik voel bij je vragen.

Je wilt zo graag he, zeg ik. Maar voor nu moet je blijven liggen. Toegeven, aanvaarden. Ik zal je verklappen, je zult weer overeind komen. Maar alleen als je nu blijft liggen. Laat het maar even zo zijn. Het is oké.

In je ogen zie ik berusting. De eerste stap is gezet. Je weet het nog niet, maar je genezing is begonnen.